ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ...

Η μοναδικότητά μας ως είδους είναι κοινός παρονομαστής σε όλες τις ιστορίες που λέμε για τους εαυτούς μας. Σύμφωνα με κάποιες απ΄αυτές , η μοναδικότητά μας συνίσταται στην ικανότητά μας να δημιουργούμε πολιτισμό και επομένως να προφυλασσόμαστε από τους κινδύνους και την αγριότητα της φύσης. Κάποιες άλλες απόψεις επισημαίνουν ότι είμαστε τα μόνα πλάσματα που καταλαβαίνουν τη διαφορά ανάμεσα στο καλό και το κακό κι επομένως οι μόνοι που μπορούμε να είμαστε πραγματικά καλοί ή κακοί. Αλλοι πάλι ισχυρίζονται πως είμαστε μοναδικοί επειδή έχουμε λογική: είμαστε τα μόνα λογικά όντα μέσα σε έναν κόσμο άλογων ζώων. Αλλοι θεωρούν ότι αυτό που μας ξεχωρίζει απολύτως είναι η χρήση της γλώσσας. Κάποιοι αποδίδουν τη μοναδικότητά μας στο γεγονός ότι έχουμε ελεύθερη βούληση και δράση. Αλλοι πάλι πιστεύουν ότι μόνον εμείς μπορούμε να καταλάβουμε τη φύσηκαι τα θεμέλια της αληθινής ευτυχίας. Αλλοι τέλος, μας θεωρούν μοναδικούς επειδή είμαστε οι μόνοι που ξέρουμε ότι πρόκειται να πεθάνουμε.
Πιστεύω ότι καμιά από αυτές τις ιστορίες δεν εντοπίζει κάποια διαχωριστική γραμμή αποφασιστικής σημασίας ανάμεσα σε μας και τα υπόλοιπα πλάσματα. Κάποια μπορούν να κάνουν πράγματα που εμείς νομίζουμε ότι δεν μπορούν. Κι εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε κάποια πράγματα που νομίζουμε ότι μπορούμε. Ως προς τα υπόλοιπα, δεν πρόκειται ασφαλώς για ειδοποιό διαφορά. Διαφέρουμε απλώς στο ότι μόνον εμείς κατασκευάζουμε τέτοιες ιστορίες και κυρίως στο ότι καταφέρνουμε και τις πιστεύουμε κι από πάνω. Αν πρέπει να ορίσω με μια πρόταση τον άνθρωπο, θα έλεγα το εξής: είναι το ζώο το οποίο πιστεύει τις ιστορίες που φτιάχνει για τον εαυτό του...

Από το βιβλίο του Mark Rowlands Ο φιλόσοφος και ο λύκος

Voices

Ideal voices we have greatly loved
of those that death has taken , or of those
that are, for us, even as are the dead

At times we hear them talking in our dreams

at times in thought they echo through the brain

And, with the sound of them, awhile recur
sounds from the first poetry of our lives-
like music,on still nights, far off, that wanes.

"Στο καταλυτικής επιρροής μυθιστόρημα "Ιστορία δύο πόλεων" (1859)  ο ΄Αγγλος συγγραφέας Κάρολος Ντίκενς έγραφε : Ηταν η καλύτερη εποχή, ήταν η χειρότερη εποχή, ήταν καιροί σοφίας, ήταν καιροί ανοησίας...είχαμε τα πάντα μπροστά μας, δεν είχαμε τίποτα μπροστά μας..

αποτυπώνοντας εύστοχα το πνεύμα της εποχής. Σχεδόν εκατόν πενήντα χρόνια αργότερα, το αίσθημα της αφύπνισης από το λήθαργο, η αποτυχία της πολιτικής να δώσει λύση στα μεγάλα προβλήματα , η οικονομική κρίση, η επίθεση στο περιβαλλον και το γενικό αίσθημα της ατομικής και συλλογικής αποξένωσης το οποίο η παγκόσμια κοινωνία δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει φαίνονται όλα πολύ απτά. Είμαστε μάρτυρες μιας οικουμενικής απαξίωσης του συστήματος σκέψης, μιας μη αναστρέψιμης ιδεολογικής κατάρρευσης ....

έγραφαν οι Gabriela Salgado, Bisi Silva και Συραγώ Τσιάρα στο εισαγωγικό σημείωμα του καταλόγου της biennale 2

Και η απάντηση στο ερώτημα γιατί , αποτυπώνεται στην αμέσως επόμενη σελίδα του καταλόγου " Κρίση υπάρχει όταν το παλιό έχει πεθάνει αλλά το νέο δεν έχει ακόμα γεννηθεί" ( Α. Γκράμσι).

Θα γεννηθεί άραγε; Θα υπάρξει παράλληλα με τη διάχυτη πολιτική δυσαρέσκεια, ένα ελπιδοφόρο όραμα;

Διακρίνει κανείς μια χαραμάδα έστω σ' αυτή τη θλίψη; 

Εχω κουραστεί να ακούω μεγάφωνα και ντουντούκες. Εχω κουραστεί να βλέπω αναπεπταμένα πανώ και σημαίες. Κουράστηκα και δεν μιλάω πια.

Νοιώθω έναν κόμπο που δεν μπορεί να ξεσπάσει. Να γίνει λυγμός.

Νοιώθω φόβο κι ένα θυμό τεράστιο που δεν μπορεί να ξεσπάσει . Να γίνει έστω κλάμα γοερό , να με λυτρώσει...

Γι' αυτό κι απ'  τα γραφτά του Ντίκενς κρατώ: " Ηταν  η χειρότερη εποχή, ήταν καιροί ανοησίας, δεν είχαμε ΤΙΠΟΤΑ μπροστά μας..."