Τη σκέφτομαι αρκετές φορές.
Τη θυμάμαι αρκετές φορές.
Μόνη.
Nτυμένη πάντα στα μαύρα.
Ντυμένη στο πένθος πάντα, να βιώνει έναν ατελεύτητο θρήνο.
Δεν ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ να της πω πως την αγαπώ.
Πώς να της το πω; Δεν έχω μνήμες.
Δεν έχω αγκαλιά.
Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία η μόνη μου μνήμη.
καλησπερα.....σε προσκαλω στο μπλογκ μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήμε συγκλόνισες αδελφή με το ποίημα
ΑπάντησηΔιαγραφήTo τραγούδι μου την έφερε στο νου εκείνο το βράδυ της ανάρτησης. Αλλος κλαίει για κάποια χαμένη πατρίδα, άλλος για κάποια χαμένη ζωή κι άλλος για μια χαμένη αγκαλιά. Μη στενοχωριέσαι. Δεν νοιώθω κάθε μέρα έτσι. ΄Ηταν η μέρα ή μάλλον η νύχτα τέτοια. Σ' αγαπώ Μαγδουλίνι μου, γιατί εσένα μπορώ να σ' αγκαλιάσω, να σ' αγκαλιάζω είτε από κοντά, είτε με τη σκέψη.
ΑπάντησηΔιαγραφή