Tον Φεβρουάριο του 1941, μεσούντος του πολέμου, ο νεαρός Παζολίνι αντιπαραθέτει στους σαρωτικούς προβολείς της φασιστικής εξουσίας την αντίσταση του αχνού φωτός των πυγολαμπίδων. Ωστόσο, το 1975, η αισιοδοξία του μεταστρέφεται σε μια πεσιμιστική θεώρηση των πραγμάτων μέσω της διαπίστωσης της εξαφάνισης των πυγαλαμπίδων: αυτό που κυριαρχεί πλέον είναι το εκτυφλωτικό φως των εξουσιαστικών τηλεοπτικών και μηντιακών προβολέων, στο οποίο υποτάσσεται και ένα μεγάλο μέρος της σύγχρονης τέχνης.
Σχεδόν τριάντα πέντε χρόνια αργότερα, μεσούσης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, ο Γάλλος φιλόσοφος και ιστορικός της τέχνης Zωρζ Nτιντί-Yμπερμάν, επικαλούμενος τον Bάλτερ Mπέγιανμιν, ισχυρίζεται στο βιβλίο του «Eπιβίωση των πυγολαμπίδων» («Survivance des lucioles», 2009) ότι το φως των πυγολαμπίδων δεν έχει εξαφανιστεί και πρέπει να το αναζητήσουμε όχι κάτω από τους προβολείς αλλά μέσα στο σκοτάδι της νύχτας. Ακόμα κι έτσι όμως, πώς μπορούμε να οργανώσουμε την αντίσταση των πυγολαμπίδων;
