Μια ιδιότυπη συζήτηση...

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Το 50% του παγκόσμιου εμπορίου και πάνω από το 50% των παγκόσμιων επενδύσεων ωφελεί μόνον 22 χώρες, εξυπηρετώντας μόλις το 14% του παγκόσμιου πληθυσμού ενώ οι 49 φτωχότερες χώρες κατοικούνται από το 11% του παγκόσιου πληθυσμού και είναι αποδέκτες μόλις του 0,5% του παγκόσμιου προϊόντος, περίπου ίσου με το άθροισμα  του εισοδήματος των τριών πλουσιότερων ανθρώπων του πλανήτη. Το 90% του συνολικού πλούτου του πλανήτη παραμένει στα χέρια του 1% των κατοίκων του. Και στον ορίζοντα δεν διαφαίνονται κυματοθραύστες ικανοί να αναχαιτίσουν την παγκόσμια πλημμύρα της πόλωσης των εισοδημάτων τα οποία συνεχίζει να αυξάνει απειλητικά…(Ζακ Αταλί : Η ανθρώπινη φωνή)

ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ  ΝΑ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΟΥΜΕ …

Σε έναν πλανήτη ανοιχτό στην ελεύθερη κυκλοφορία του κεφαλαίου και των εμπορευμάτων , ό,τι γίνεται σε ένα μέρος έχει επιπτώσεις στο πώς ζουν, τι ελπίζουν και τι προσδοκίες έχουν οι άνθρωποι σε άλλες περιοχές. Σε μια εύστοχη σύνοψη αυτού που έχει επιφέρει η παγκοσμιοποίηση σημαίνει πρωτίστως ότι «δεν υπάρχει τόπος όπου μπορείς να δραπετεύσεις» ( Ζίγκμουντ Μπάουμαν : Ρευστοί καιροί)

…………………………………………………………………………………..

ΜΑΣ ΦΕΡΝΕΙ ΣΕ ΑΠΟΓΝΩΣΗ

Είμαστε σε ώρες απόγνωσης. Δεν υπάρχει αμφιβολία. Είμαστε προ πτωχεύσεως. Πτώχευση σημαίνει δεν πληρώνω μισθούς. Να το πούμε απλά.

Η πτώχευση δεν είναι δημοσιονομική έννοια. Είναι αληθινή έννοια …(Στέλιος Ράμφος στον Γιώργο Μαλλούχο)

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ  ΠΟΥ ΝΑ ΑΚΟΥΜΠΗΣΟΥΜΕ…

Η κοινωνία δεν προστατεύεται πλέον από το κράτος. Τώρα είναι εκτεθειμένη στην αρπακτικότητα δυνάμεων που δεν ελέγχει και πλέον δεν ελπίζει ούτε σκοπεύει να ανακαταλάβει ή να υποτάξει. Αυτός είναι ο πρωταρχικός λόγος για τον οποίο οι κυβερνήσεις των κρατών, πασχίζουν να ανεπεξέλθουν στις περιστασιακές καταιγίδες παραπαίοντας από τη μια αυστοχέδια εκστρατεία διαχείρισης κρίσης στην άλλη και από μια σειρά μέτρων έκτακτης ανάγκης στην άλλη. Το μόνο που ονειρεύονται είναι να παραμείνουν στην εξουσία μετά τις επόμενες εκλογές. ( Ζίγκμουντ Μπάουμαν : Ρευστοί καιροί)

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΠΤΩΧΕΥΜΕΝΟΙ …

Η πτώχευση είναι αληθινή έννοια…

Αλλά η αληθινότερη έννοια σημαίνει ότι δεν παράγεται πλούτος σ’ αυτή τη χώρα. Επειδή ο χρόνος είναι κάτω από την αιωνιότητα. Επειδή τα μισά τραγούδια λένε «ψεύτη ντουνιά» Επειδή υπάρχει απαξίωση του κόσμου και επομένως καμιά ψυχική δύναμη, κανένα ψυχικό ελατήριο δεν μας υποχρεώνει να εργαστούμε…(Στέλιος Ράμφος στον Γιώργο Μαλλούχο)

ΒΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΠΕΙΛΗΤΙΚΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΑΙΜΟΝΕΣ

Ο φόβος είναι πραγματικά και ο πιο απειλητικός από τους δαίμονες που φωλιάζουν στις ανοιχτές κοινωνίες της εποχής μας. Ωστόσο η ανασφάλεια του παρόντος και η αβεβαιότητα για το μέλλον είναι αυτά που επωάζουν και εκτρέφουν τον πιο τρομακτικό και αφόρητο φόβο μας. Η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα με τη σειρά τους γεννιούνται από την αίσθηση της ανημπόριας…μας λείπουν τα εργαλεία που θα επιτρέψουν στην πολιτική να εξυψωθεί στο επίπεδο στο οποίο η εξουσία έχει ήδη εγκατασταθεί. Ο δαίμονας του φόβου θα εξορκιστεί μόνο όταν βρούμε ή για την ακρίβεια διαμορφώσουμε τέτοια εργαλεία. (Ζίγκμουντ Μπάουμαν, Ρευστοί καιροί)

ΤΟ ΦΟΒΟ…

Το τέλος του θανάτου μας ως έθνους, ως κοινωνίας …Νομίζω ότι πάνω απ ‘ όλα υπάρχει ένα θέμα ανασφάλειας εσωτερικής. Όταν ένας λαός αισθάνεται υποχρεωμένος να αναπαλαιώνει τον εαυτό του και να ανακυκλώνει το αίσθημα το οποίο τον κατακλύζει σιγά σιγά και του επιβάλλεται είναι μια βαθειά ανασφάλεια και έλλειψη αυτοπεποίθησης , χαρακτηριστική της σημερινής μας κοινωνίας. Δεν είναι όλοι έτσι, αλλά το γενικό κλίμα είναι αυτό και είναι κλίμα το οποίο ο ρυθμός της κοινωνίας θέλει να διατηρήσει και διατηρείται στο μέτρο που διατηρούνται οι παρωχημένες μορφές κοινωνικού βίου ή παιδείας. Η έλλειψη λοιπόν αυτοπεποίθησης δημιουργεί όχι μόνο φοβικά άτομα αλλά και άτομα τα οποία προσπαθούν να επιβιώσουν δια της πλαγίας οδού. Η σημερινή κοινωνία θέλει αγωνιστές. Ο σημερινός κόσμος θέλει ανθρώπους γεμάτους πρωτοβουλία, οι οποίοι συγκρούονται επειδή διαμορφώνουν χρόνο, δεν περιμένουν το χρόνο να έρθει…( Στέλιος Ράμφος στον Γιώργο Σαχίνη)

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΟΜΩΣ ΠΑΝΤΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΝ ΣΕ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙΑ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΟΙ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΟΥΝ…

Η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που αφορά το μέλλον. Αν υπάρχει μια κόλαση είναι αυτή που υπάρχει ήδη εδώ, η κόλαση που κατοικούμε καθημερινά, που διαμορφώνουμε με τη συμβίωσή μας. Δύο τρόποι υπάρχουν για να μην υποφέρουμε. Ο πρώτος είναι για πολλούς εύκολος: να αποδεχτούν την κόλαση και να γίνουν τμήμα της μέχρι να καταλήξουν να μην βλέπουν πια. Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος και απαιτεί συνεχή προσοχή και διάθεση για μάθηση: να προσπαθήσουμε να μάθουμε και να αναγνωρίσουμε ποιος και τι μέσα σ αυτή την κόλαση, δεν είναι κόλαση και να του δώσουμε διάρκεια, να του δώσουμε χώρο. ( Ιταλο Καλβίνο «Αόρατες πόλεις»)