Πέρασαν τρία χρόνια...Κι όμως ακόμη αδυνατώ να το αποδεχτώ. Όταν  χάνεις έναν άνθρωπο που αγαπάς, έναν άνθρωπο με τον οποίο έχεις κατακτήσει ένα δεσμό τέτοιο που τον καθιστά προέκταση του εαυτού σου είναι πολύ δύσκολο ή μάλλον σχεδόν αδύνατο να αποδεχτείς πως δεν υπάρχει πια. Πως πέρασε στην ιστορία. Το πρόσωπο που μας αφήνει, έγραφε ο μακαριστός μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος, δεν βρίσκεται πλέον εδώ για να διακηρύσσει την έσχατη αξία μας, την έσχατη σημασία μας. Για να μπορεί να πει και να του πεις κι εσύ «σ’ αγαπώ».
Είναι όμως στη φύση του ανθρώπου ν’ αναζητά παρηγοριά. Να αναζητεί δρόμους παρηγορητικούς για ν’ αντέξει αυτή την απώλεια. Ο πιο σημαντικός παρηγορητικός δρόμος που ανακάλυψα στη διαδικασία του πένθους και της θλίψης είναι η αναφορά στον Κώστα όχι σε χρόνο παρελθόντα, αλλά σε ενεστώτα διαρκείας. Μου χάρισε δυο υπέροχα παιδιά ο Κώστας. Μου χάρισε μια μεγάλη οικογένεια, τ’ αδέλφια του. Μου χάρισε ένα δίκτυο φίλων που κάνουν πράγματα στη μνήμη του. Κι έτσι, η αναφορά στον Κώστα σε χρόνο ενεστώτα διαρκείας, μέσα από την παρουσία και το λόγο όλων αυτών των προσώπων που ανέφερα, μετασχηματίζουν σταδιακά το φαρμάκι σε φάρμακο. Γιατί σταδιακά, ξεφεύγοντας από τον εγωκεντρισμό μου, άρχισα να συνειδητοποιώ πως το φευγιό του Κώστα δεν είναι δική μου μόνο απώλεια. Αλλά μια απώλεια που στερεί από πολλούς κάτι το πολύτιμο, κάτι το πολύτιμο που έχει να κάνει με το παράδειγμα και τη στάση ζωής του Κώστα εν ζωή, με το σημάδι που άφησε, τον σπόρο που έσπειρε και τον καρπό που απέδωσε. Κι ο Κώστας έσπειρε σπόρο γόνιμο. Με τη ανθρωπιά του, την καλοσύνη, την ανεκτικότητα, την έμπρακτη αγάπη του για το περιβάλλον με την ευρεία έννοια που δεν περιλαμβάνει μόνο τα φυσικό περιβάλλον αλλά και τον άνθρωπο. Ετσι, με τη στάση ζωής του, το παράδειγμά του ο Κώστας καταφέρνει να είναι διαρκώς παρών.