Η ζεστασιά της μνήμης

Μπήκαν μαζί στο λεωφορείο του ΚΤΕΛ με προορισμό το άγαλμα του Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη.΄Ηταν χαρούμενη γιατί της είχαν φορέσει το καινούριο καρρώ φουστάνι. ΄Ηθελε τόσον καιρό να το φορέσει και να που σήμερα της το φόρεσαν. Δε ρώτησε καν γιατί. Στην πραγματικότητα δεν μίλησε καθόλου. Ούτε στο σπίτι καθώς την ετοίμαζαν, ούτε και στη διαδρομή. Κοίταζε απλώς ολόγυρα. Πρώτα τα γνώριμα τοπία κι ύστερα τ' άγνωστα. ΄Ηταν εξάλλου το πρώτο της ταξίδι. Σαν είδε τη μεγάλη πόλη τρόμαξε. Είχε μάθει στα σπίτια τα χαμηλά με τις αυλές. Δίχως καν φράχτες ολόγυρα. Είχε μάθει στη γειτονιά , σε πρόσωπα γνώριμα κι αγαπημένα. Κι αυτή η πόλη την τρόμαξε. ΄Ολα ήταν τεράστια ...υπερμεγέθη....Και ο κόσμος πολύς. Τρομακτικά πολύς.


΄Οταν έφτασαν , είδε πως τους περίμεναν μια κυρία και ένας κύριος.
- Η μαμά σου και ο μπαμπάς σου, της είπαν...
- Μα...ψέλλισε...
Δίστασε στην αρχή, μα σαν την τύλιξαν στην αγκαλιά τους, τα ξέχασε όλα. ΄Ηθελε να τα ξεχάσει όλα. Ηταν τόσο ωραία στην αγκαλιά τους. Τόση ζεστασιά δεν είχε νοιώσει ποτέ. Ποτέ.