"Στο καταλυτικής επιρροής μυθιστόρημα "Ιστορία δύο πόλεων" (1859)  ο ΄Αγγλος συγγραφέας Κάρολος Ντίκενς έγραφε : Ηταν η καλύτερη εποχή, ήταν η χειρότερη εποχή, ήταν καιροί σοφίας, ήταν καιροί ανοησίας...είχαμε τα πάντα μπροστά μας, δεν είχαμε τίποτα μπροστά μας..

αποτυπώνοντας εύστοχα το πνεύμα της εποχής. Σχεδόν εκατόν πενήντα χρόνια αργότερα, το αίσθημα της αφύπνισης από το λήθαργο, η αποτυχία της πολιτικής να δώσει λύση στα μεγάλα προβλήματα , η οικονομική κρίση, η επίθεση στο περιβαλλον και το γενικό αίσθημα της ατομικής και συλλογικής αποξένωσης το οποίο η παγκόσμια κοινωνία δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει φαίνονται όλα πολύ απτά. Είμαστε μάρτυρες μιας οικουμενικής απαξίωσης του συστήματος σκέψης, μιας μη αναστρέψιμης ιδεολογικής κατάρρευσης ....

έγραφαν οι Gabriela Salgado, Bisi Silva και Συραγώ Τσιάρα στο εισαγωγικό σημείωμα του καταλόγου της biennale 2

Και η απάντηση στο ερώτημα γιατί , αποτυπώνεται στην αμέσως επόμενη σελίδα του καταλόγου " Κρίση υπάρχει όταν το παλιό έχει πεθάνει αλλά το νέο δεν έχει ακόμα γεννηθεί" ( Α. Γκράμσι).

Θα γεννηθεί άραγε; Θα υπάρξει παράλληλα με τη διάχυτη πολιτική δυσαρέσκεια, ένα ελπιδοφόρο όραμα;

Διακρίνει κανείς μια χαραμάδα έστω σ' αυτή τη θλίψη; 

Εχω κουραστεί να ακούω μεγάφωνα και ντουντούκες. Εχω κουραστεί να βλέπω αναπεπταμένα πανώ και σημαίες. Κουράστηκα και δεν μιλάω πια.

Νοιώθω έναν κόμπο που δεν μπορεί να ξεσπάσει. Να γίνει λυγμός.

Νοιώθω φόβο κι ένα θυμό τεράστιο που δεν μπορεί να ξεσπάσει . Να γίνει έστω κλάμα γοερό , να με λυτρώσει...

Γι' αυτό κι απ'  τα γραφτά του Ντίκενς κρατώ: " Ηταν  η χειρότερη εποχή, ήταν καιροί ανοησίας, δεν είχαμε ΤΙΠΟΤΑ μπροστά μας..."